İÇİMİZDE Kİ VAR OLMA SAVAŞI

Bir bebek doğar. Doğar doğmaz bir var olma savaşı içine girer. Onun için, içinde bulunduğu o dar ve karanlık yerden çıkarak hiç bilmediği boşlukta durduğu bir yere gelmek, girdiği ilk savaştır. O kendini saldırıya uğramış hisseder.

Bebekler doğar doğmaz niçin ateşe düşmüş gibi ağlarlar?

Çünkü; havanın ciğerlerine olan saldırısı canlarını çok acıtır. Lakin bilmezler, onları yaşatacak olanın o acı olduğunu.

Çoğumuz hayatın tokatlarıyla savruluruz, öyle canımız acır ki. Ama çok sonra anlarız o acıların bizi biz yaptığını.

Doğduğumuz andan itibaren canımızı acıtan hayat , sonrasında yine kendi elleriyle bizi konforlu bir yere oturtacaktır. Tabi bunun için üzerimize düşen görevler olduğunu da ayrıca belirtecektir. Nedir bunlar? Tüm hatalardan, acılardan ders çıkararak, zorluklardan yılmadan, pes etmede, hayata tutunmak. Böyle yapabildiğimiz de mükafatın büyük olacak diyor bize.

Yaşıyor olmak, savaşıyor olmaksa; demek ki, her birimiz içimiz de çok güçlü savaşçılar barındırıyoruz. Öyle ki bu savaşçı; soğuk demiyor, sıcak demiyor, açlık demiyor, üzüntü, hastalık, korku demiyor, “VAR OLMAYA” çalışıyor.

Doğum dan itibaren, ölene dek biz insanların tek derdi, düşüncesi, “VAR OLMAK” “VAR ETMEK” Var olma isteği, var etme isteğini de beraberin de getiriyor. Ayrılmaz bir bütünü oluşturuyorlar. Var olmak bizi temsil ediyorken, var etmek yakın çevremizi temsil ediyor. Yani sevdiklerimizi ve hatta sevmediklerimizi. Evet doğru anladınız, sevmediklerimizi. Çünkü tüm bu var ettiklerimiz ister sevdiklerimiz, isterse sevmediklerimiz olsun bizim, “VAR OLMAMIZI” sağlayanlardır. Biz kendimizi onlarla bir var oluşa götürürüz.

Var olmak; hiç düşündünüz mü daha önce bu konu üzerine? Siz var mısınız? Peki bu var oluşunuzu nasıl sağladınız? Tabi ki varsınız, somut bir varlıksınız her şeyden önce. Elle tutulan, gözle görülen. Peki, var olmak sadece bu demek mi? Yoksa, bedenimizle, ruhumuzla, hissettiklerimizle mi, asıl var olmaya ulaşırız? “Elbette ki tüm bunlarla” dediğinizi duyuyorum. O zaman tüm bunların ışığında gelin bir kez daha düşünelim gerçekten var mıyız?

Bana göre; ilk nefesimizi aldığımız günden, son nefesimizi vereceğimiz güne kadar iyi bir strateji ile hayatla olan savaşımızı püskürterek ilerlersek işte o zaman her anlamda var olmuşuz demektir.

Bir sonraki yazımda görüşmek üzere