Asık Suratlı mı, Güler Yüzlü mü?

Seminerlerimde soruyorum; Gün içinde çevrenizde çoğunlukla soğuk, asık suratlı mı, yoksa sıcak güler yüzlü insanları mı görüyorsunuz? Çoğunluk asık surat diyor, sekiz yüz kişilik salonda bazen beş on kişi güler yüzlü diyor. Salondakilerin çoğu gülerek, ‘Siz nerede yaşıyorsunuz,’ diye onlara laf atıyor.

Farkına varmadan bu ülkedeki ailelerin çoğu soğuk, bıkkın, küskün, kötümser ve öfkeli insan üreten fabrikalara dönüşmüş. Çocuğun neşeli, şevkli, cana yakın, iyimser ve sakin bir insan olarak yetiştirilmesi mümkün iken ‘ neden’ soğuk, bıkkın, küskün, kötümser ve öfkeli insanlar olarak yetiştiriyor?

Ulus’taki Prof. Dr. Aykut Barka Deprem Parkı’na gittim. Güneşli bir günde açık havada oturdum çayımı yudumladım. Sağımda ilerdeki masada bir büyükbaba ve büyükanne iki yaşlarındaki kız torunlarıyla gelmişler. Uzun süre çocuk sandalyesinde oturtulduktan sonra torun aşağı inmek istedi. Büyükanne nihayet indirdi ve çocuğu dedeye emanet ederek kendisi bir yerlere gitti. Kız çocuğu ayakta durmaktan, yürüyebilmekten, hareket edebilmekten çok mutluydu; kuşlar gibi kollarını çırpıp olduğu yerde zıplıyor ve yüzü gülücükler saçıyordu. Yürümek istiyordu, bütün istediği yürümekti ve çevrede tehlikeli hiçbir şey yoktu.

Üye olun çocuk gelişiminde size rehberlik edelim!

Doğumdan itibaren çocuğunuzun gelişimine göre günlük eğitim planı

Uzmanların hazırladığı 2.500’den fazla eğitici oyun

Uzmanlarla seminerler

Uzmanlara danışma

Üye Ol

Dede, sürekli, “Hayır!” “Gitme!” “Dokunma!” “Gel buraya!” demeye başladı. İri yarı bir erkek garson çocuğun yanından geçerken dede, “Bak bu abi sana kızıyor; gel yanıma!” demeye başladı. Bütün yapmak istediği gezmek, görmek, yaşamın o an sunduğu olanakları görmek ve keşfetmek. Ama yasak.

İçimde öfke var; ne yapacağımı bilemiyorum, ama düşünüyorum: o anda bu ortamı yöneten dedenin kültürünün özünü keşfettim: Çocuk olarak ortamı özgürce keşfetmek, gönlünce yaşamak, mutlu olmak, çocuk olmak yasak. Farkında değil, ama çocuğun çocukluğuna saygısız davranıyor . Kendisine sorsan bunu kesinlikle kabul etmez, ama bence bu dede, o anda çok saygısız ve sevgisiz davranıyordu.

Peki, nereden biliyorum bu dedenin sevgisiz olduğunu?

Saygı ve sevgi içindeki bir dede bence nasıl davranırdı?

Saygı duyan bir dede çocuğun etrafı keşfetme, gezme ve görme isteğine saygılı davranır ve çocuk gezerken onun arkasından kendisi yavaş yavaş yürürdü. Çocuk bir şeye baktığı zaman dede ona baktığı şeyin ne olduğunu söylerdi: “Evet, kuş dala konmuş. Kedi ona bakıyor. Bak sana bakanlar gülümsüyor, çünkü sen çok şirin bir kızsın, seni seviyorlar,” diyerek dede çocuğun arkasından yavaş yavaş yürür ve dünyayı ona anlaşılacak ve dost bir yer yapmaya çalışırdı.

Sevginin iki göstergeci vardır: emek ve zaman. Peki, niçin insan sevdiğine emek ve zaman verir? Yani sevginin niyeti nedir? Sevginin niyeti geliştirmek ve sevdiğinin olabileceğinin en iyisi olmasına yardım etmektir. Dünyayı keşfetmesine izin verilen ve kendiyle dünya arasında anlamlı bir ilişki kurabilecek gücü olduğuna inanan çocuk, çocukluğunu doya doya yaşar. Olgun ve yetkin bir yetişkin olur, yüzü güler.

Parkta gördüğüm dede torununa şu mesajları veriyor: “Dünya tehlikelerle dolu ve senin bunları anlamaya ve baş etmeye gücün yok. Merak etmek, keşfetmeye çalışmak iyi bir şey değil. Dünyaya, yaşama, insanlara ve kendine güvenme. Büyüklerin dediğinden başka hiçbir şey yapma; yanımdan ayrılma. İçinden gelen mutluluk önemsiz, sakın ona uyma. Yaşam coşkusunu yaşamaya hakkın yok.”

Çevrenizde çoğunlukla soğuk, bıkkın, küskün, kötümser ve öfkeli insanlar görüyor musunuz?

Gördüğünüz insanların her birinin arkasında bir ailede yaşanmış çocukluk geçmişi var. Aile deyince karı-koca-büyükanne-büyükbaba-amca-dayı-hala-teyze içine alan bir kapsam içinde tanımlıyorum.

Ve bu konuyu ele almanın zamanı geldi, diyorum.